Poşmanîya Homayî

Diyarbekir de bî çar rojî ke şar ho zere de. Ne kes şino camî, ne şino qehwexane, ne şino çarşî, ne şino park… Kuçe û kolanî veng û varit. Janê vîrusê korona ver dewlete vejîyayişê teberî qedexe kerdo. Şar zî zaf zerrî ra, bi serenermî û mulahîmî rîayet keno. Çimkî hetêk ra tersê janî ke peynîya xwu beno ke merg bo, heto bîn ra polîsê dewlete efû nêkenê, kam ke vejîya teber, hîrê hezarî û çar sey lîra ceza birnenê. De wina hesab bikerê, meaşê karkerêk di hezarî û di sey lîra yo. Yanî cezaya ke yena birnayiş hema vajêne meaşê aşm û nîme yo. Heta ewro mi bi xwu bawer nêkerdêne ke şar eşkeno hende serenerm bo. Ez nika hîna weş sirrê dînan, ancî sirrê îqtîdaran ke miletî îdare kenê fam kena. Îdarekerdişê şarî de faktorê tersî qaso ke ma texmîn kenê ra zaf zaf wetêr o! Eno yew teorîyo giran o, fikirîyayişê ci merdimî bêhed keno rincan. Ma ca verdin... Mi pencera ro ewnîya cade ra, park ra, derûdor ra… Tu hes û cis çinê bi. Serê daranê parkî de vîçevîçê mîrçikan ra teber dinya xewle bî...