Poşmanîya Homayî

Diyarbekir de bî çar rojî ke şar ho zere de. Ne kes şino camî, ne şino qehwexane, ne şino çarşî, ne şino park… Kuçe û kolanî veng û varit. Janê vîrusê korona ver dewlete vejîyayişê teberî qedexe kerdo. Şar zî zaf zerrî ra, bi serenermî û mulahîmî rîayet keno. Çimkî hetêk ra tersê janî ke peynîya xwu beno ke merg bo, heto bîn ra polîsê dewlete efû nêkenê, kam ke vejîya teber, hîrê hezarî û çar sey lîra ceza birnenê. De wina hesab bikerê, meaşê karkerêk di hezarî û di sey lîra yo. Yanî cezaya ke yena birnayiş hema vajêne meaşê aşm û nîme yo.

Heta ewro mi bi xwu bawer nêkerdêne ke şar eşkeno hende serenerm bo. Ez nika hîna weş sirrê dînan, ancî sirrê îqtîdaran ke miletî îdare kenê fam kena. Îdarekerdişê şarî de faktorê tersî qaso ke ma texmîn kenê ra zaf zaf wetêr o!

Eno yew teorîyo giran o, fikirîyayişê ci merdimî bêhed keno rincan. Ma ca verdin... 

Mi pencera ro ewnîya cade ra, park ra, derûdor ra… Tu hes û cis çinê bi. Serê daranê parkî de vîçevîçê mîrçikan ra teber dinya xewle bî. Vîstikêk mi wina hîs kerd ke qîyamet wurişto, însanî heme qir biyê, ez tenya menda. Wulay, zerrîya mi lerza, xewfî ez girewta! Baş bi ke yew vilêka sûre kewte verê çimê mi ke peyara ser o newe abibî, ez ameya xwu. Enê tewir detayê narîn yê heyatî ra nêbo ez binê barê tefekurî ra nêvejyena, xorînîyan de helak bena şina.

Mi ewnîya derûdor ra, maşela, teber, heme ca pank temîz bi. Çar rojî verê cû karkeranê beledîye kuçe û kolan û cade û peyarayî û parkî senî ritê, eynî bi o qeyde, sey eynike beriqîyayne. Cayêk de yew dîrhemê çopî, yew kaxid yan yew poşetê enê çiyê hazirî ke dikanan de roşîyenê nêkewtî verê çimê mi, ebed! Oxro ke her roje, serê sibayî kuşekuşê gezîyê karkerê beledîye bi, peyarayî û park ritêne. Labelê feqîrê mi senî viyartêne, ey ra pey, sey torge çop varayne! Hela mevajê ke enê tayê extîyarî estê, sey biza ke pişikreş biya, urt urt urt kerdêne û pilxa xwu lep eştêne erd.

Miyanê parkî de, tam orte de yew gilover esto, tede çîmen ramite yo. Herçiqas her di hetan ra rayir esto zî tayê bêmedenîyetî tim orteyê ê giloverî ro şinê. Hende şiyê û ameyê, uca kerdo sey rayirê dewan, çîmen tede nêmendo, seke taşto wina erdo rût aseyne. Ewro mi bala xwu da, çîmenî firsend dîyo, ho uca zîl dayo. Eger eno qedexeyê vejîyayişê teberî çend rojê bînî zî dewam bikero, ez vana do çîmenê parkî tam bêro xwu, nefes bigêro.

Ehdê Etîq de, ayetê 5 û 6 yê qismê Xeliqnayişî wina yê: “Reb ewnîya, xirabîyê ke însan rîyê erdî de keno zaf a, hiş û aqilê ci tim xirabî de yo, poşman bi ke însan xeliqnayo, zerrîya ci jan kerde.”

Homa hende pîl o, hende wayirê qudretêkê muhteşemî yo, O bîle poşman biyo ke însan xeliqnayo, însanî ver zerrîya Ey bîle çizzaya, jan kerda. De êdî şima texmîn bikerê ke eno tebîeto masûm însanî ver çiqas ezab anceno!...